DIRECTOR'S STATEMENT
De film heet “A Strange Love Affair with Ego” en toch heb ik nooit een ego-documentaire willen maken. In mijn ogen is de film dat ook niet. Ik heb nooit een brandend verlangen gehad om op zoek te gaan naar feiten die het leven of de dood van mijn grote zus Rowan hebben bepaald. Wel wil ik sinds haar dood een verhaal vertellen, een verhaal over gezien en gewaardeerd worden, een film over bewondering – Rowan was mijn jeugdidool - en over het besef dat we allemaal bijzonder zijn, en toch net zo gewoon als ieder ander.
Tijdens de ontwikkeling van deze film wilde ik er al een moderne mythe van maken, of een parabel. Een verhaal dat ons confronteert met het menselijk falen, met het gevaar van teveel zelfovertuiging. Eerst hoopte ik nog dat mijn film veel humor kon bevatten: een licht provocerende en voor mij veilige film had ik voor ogen. Ik dacht: ik maak een film over mijn zwak voor mensen met een groot ego. Heel mijn leven omring ik me het liefst met opzwepende en meeslepende grote ego’s. Een grijze muis zijn was voor mij het schrikbeeld. Dat leek me een verfrissende blik op het thema ‘narcisme’ dat zo vaak de kranten haalt als sociaal-maatschappelijk probleem.
Inmiddels heb ik ontdekt dat DE narcist niet bestaat en dat deze film minder grappig is dan ik had gewild. Want hoe dan ook – mijn zus leeft niet meer. En dat laat een grote stilte achter.
Net als mijn zus verbloem ik de stilte en eenzaamheid het liefst. “Parties won’t cover up the silence” is een van mijn eindteksten in de film. Een tekst naar Virginia Woolf, een schrijfster die net als Rowan verscheurd raakte tussen enerzijds haar manische honger naar intellectuele inspiratie en de drukte van de grote stad en anderzijds innerlijke vrede, verlossing van die grote geldingsdrang.  Hoe houden we balans tussen onze zucht naar erkenning en de wetenschap dat we goed genoeg zijn? Dat is de vraag die mij bezighoudt, sinds de dood van mijn ogenschijnlijk zelf overtuigde zus. Mijn zus die twee zulke tegengestelde zelfbeelden in zich droeg: voorafgaand aan ‘De Val’ (zoals ze zelf de sprong noemde van vijf hoog) was ze vol van zichzelf, angstloos als een leeuw. Na haar “fall from grace” was ze timide en bang, maar ook werd haar geloof in zelfmaakbaarheid vervangen door een nieuw mantra, die tot uiting kwam in de vraag die ze telkens stelde: “Maar hoe gaat het met jou?”
Virginia Woolf is ook een voorbeeld van de kleine maar waardevolle “parels” die op mijn pad kwamen tijdens het maken van deze film. Want anders dan het wellicht lijkt, is op een scene na niets geënsceneerd in deze film. Virginia Woolf’s roman Mrs Dalloway vormt de basis voor de speelfilm The Hours van regisseur Stephen Daldry. The Hours is voor mij weer een inspiratiebron geweest tijdens het maken van deze film – samen met de nostalgie van Terrence Malick . Toch had ik nooit kunnen bevroeden dat mijn hoofdpersoon in Londen – de imponerende kunstacademiestudente Viviana – een fascinatie zou hebben voor Mrs Dalloway, zodanig dat ze er zelfs een eigen video kunstwerk over bleek te hebben gemaakt. Zo waren er meer bizarre overeenkomsten tussen de personages die ik heb gekozen - omdat ze me simpelweg aan Rowan deden denken in een bepaalde levensfase - en de werkelijkheid.
Het is lastig om uit te leggen maar de film is zowel heel intuïtief gemaakt – met mijn gevoel als belangrijkste toetssteen – als een grote constructie. Het rooskleurige beeld dat ik van mijn zus had is – zo zie ik nu – een maaksel, een verzinsel, een hardnekkige poging om te blijven dromen. Ook de personages die mijn zus vertegenwoordigen zijn bezig met een constructie van zichzelf, met ‘performen’ als levenskunst.
Mijn hoop is dat deze film werkt als een spiegel, als een dramatisch verhaal dat uitdaagt tot nadenken. Misschien wordt onze zucht naar erkenning nooit gestild. Misschien zijn we allemaal “needy narcissists” zoals Maxson McDowell, de enige deskundige in de film, tijdens een gesprek tegen me zei. Het zou onze fascinatie voor succes, roem, de spotlights kunnen verklaren. Maar bewonderen en idealiseren zijn volgens mij een wezenlijk onderdeel van wie we zijn. We koesteren idolen en idealen om te geloven dat we allemaal Superman of Supervrouw kunnen zijn. Daarmee keer ik weer terug naar een van mijn eerste tekstkaarten in de film: ik wilde het allerliefst mijn zus zijn.
Volgens mij is zelfliefde voor iedereen een balanceer act. Tegelijkertijd gaat A Strange Love Affair with Ego over mijn mooie zus die voor mij uniek was. Het is een extreem persoonlijk maar ook een herkenbaar en relevant verhaal, dat ik met veel liefde, verdriet en psychologische weerstand heb vervlochten tot een geheel.
Ester Gould
